Η ερλιχίωση του σκύλου

Τι είναι η ερλιχίωση;

Η ερλιχίωση του σκύλου, είναι μια βακτηριακή νόσος, η οποία προκαλείται από τους υποχρεωτικά ενδοκυτταρικούς αρνητικούς κατά Gram κόκκους των βακτηρίων,  που ανήκουν στο γένος Ehrlichia και προσβάλουν τα λευκά αιμοσφαίρια. Το πιο συχνό είδος του βακτηρίου, που ευθύνεται για την νόσο στην Ελλάδα , είναι η Ehrlichia canis.

Η νόσος προσβάλει κατά κύριο λόγο τους σκύλους. Το βακτήριο μεταδίδεται μέσω του σάλιου των προσκολλημένων στα ζώα μολυσμένων κροτώνων –τσιμπουριών που μυζούν αίμα  (του γένους Rhipicephalus sanguineous, το οποίο υπάρχει σε αφθονία στην Ελλάδα).

Δεν υπάρχει περίπτωση άμεσης μετάδοσης του, τόσο από σκύλο σε σκύλο, όσο και από σκύλο σε άνθρωπο. Η E.canis, παρασιτεί συχνότερα στα μονοκύτταρα του αίματος και τα μακροφάγα των λεμφογαγγλίων, του σπλήνα, του ήπατος και του μυελού των οστών, προκαλώντας έντονη υπερπλασία των οργάνων αυτών, καθώς και σοβαρότατες αιματολογικές διαταραχές.

Ακόμη, το βακτήριο καταστρέφει και τα αιμοπετάλια, δυσχεραίνοντας κατά πολύ την πήξη του αίματος. Μια στενά συνδεδεμένη λοίμωξη που επίσης επηρεάζει τον αριθμό των αιμοπεταλίων και προκαλείται από το βακτήριο Anaplasma, μερικές φορές συγχέεται με την Ehrlichia.

Ποια είναι τα συμπτώματα της ερλιχίωσης;

Δυστυχώς, τα συμπτώματα της νόσου αργούν να εμφανιστούν, καθώς παρουσιάζονται συνήθως ένα μήνα μετά το τσίμπημα του μολυσμένου τσιμπουριού.

Οι σκύλοι, μπορεί να εμφανίσουν τόσο οξεία όσο και χρόνια φάση με ποικίλες αιματολογικές και βιοχημικές διαταραχές.

Στην οξεία φάση εμφανίζουν συχνότερα, ανορεξία ή/και κατάπτωση – λήθαργο, που οφείλονται σε υψηλό πυρετό (40 – 41 οC), αιμορραγική διάθεση (ρινική αιμορραγία, αίμα στα ούρα ή στα κόπρανα, ύφαιμα δηλαδή αιμορραγία του πρόσθιου θαλάμου του ματιού, πετέχιες και εκχυμώσεις στο δέρμα κ.ά.), καθώς και ωχρότητα των βλεννογόνων.

Αν και η νόσος μπορεί να προσβάλλει όλες τις φυλές των σκύλων, κάποιες, όπως τα German shepherd και τα Doberman, φαίνεται να είναι πιο ευπαθή και να παρουσιάζουν βαρύτερη κλινική εικόνα. Λιγότερο συχνές αλλά σοβαρότερες εκδηλώσεις αποτελούν η αταξία, η πάρεση, η υπεραισθησία, οι επιπολείς μυϊκοί σπασμοί κα.

Μετά την οξεία και τη μακροχρόνια υποκλινική φάση οι σκύλοι που δεν κατάφεραν να εξουδετερώσουν τον μικροοργανισμό παρουσιάζουν τα συμπτώματα της χρόνιας ερλιχίωσης με απώλεια σωματικού βάρους, πυρετό, αιμορραγική διάθεση και συμπτώματα μηνιγγοεκγεφαλομυελίτιδας.

Διάγνωση της ερλιχίωσης

Η τελική διάγνωση της νόσου, μπορεί να γίνει εύκολα και γρήγορα με ειδικό ορολογικό test και φυσικά τον συνδυασμό των κλινικών, αιματολογικών, βιοχημικών και απεικονιστικών παραμέτρων.

Θεραπεία της ερλιχίωσης

Η θεραπεία της νόσου, στηρίζεται στην ειδική αντιβακτηριακή αγωγή για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς και στην εξάλειψη, τυχών επιμολύνσεων. Η θεραπεία, είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτελεσματική, αν και για την θετική της έκβαση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το στάδιο της νόσου, κατά το οποίο θα προσκομιστεί το ζώο στο κτηνιατρείο.

Πρόληψη της ερλιχίωσης

Η πρόληψη της νόσου, είναι ιδιαίτερα σημαντική και συνίσταται, σχεδόν αποκλειστικά στον «πολύ σχολαστικό» αποπαρασιτισμό των ζώων μας, από τα εξωπαράσιτα.