Ενδοπαράσιτα στο σκύλο
και τη γάτα

Παράσιτο ονομάζεται κάθε οργανισμός που επιβιώνει σε βάρος του άλλου. Όταν η ενόχληση που προκαλείται στον ξενιστή (στην περίπτωσή μας το σκύλο ή τη γάτα) από την παρουσία του παρασίτου, ξεπερνά κάποιο όριο, είναι δυνατό να εμφανίζονται συμπτώματα και αλλοιώσεις και το παράσιτο θεωρείται παθογόνο.

Μερικά μόνο από τα πιο συνήθη ενδοπαράσιτα, είναι: Dirofilaria immitis, Toxocara canis, Toxocara cati, Toxoscaris leonina, Toxoplasma gondii, Dipylidium caninum, Taenia pisiformis, T. Hydatigena, Echinococcus granulosus, Ancylostoma caninum, Strongyloides sp., Trichuris vulpis.

Συμπτώματα από ενδοπαράσιτα στο ζώο

Συμπτώματα που μπορούν να προκληθούν στα ζώα είναι ο κνησμός κυρίως στην περιοχή του πρωκτού, δερματίτιδες, η κακή όψη του τριχώματος, η κακή θρεπτική κατάσταση, η απώλεια βάρους, η ληθαργικότητα, η εύκολη κόπωση, η νευρικότητα, η διόγκωση της κοιλιάς, πεπτικές διαταραχές (διάρροια αιμμοραγική / με βλέννα, έμετοι), η αναιμία, ο βήχας – από πνευμονίτιδα / βρογχοπνευμονία ακόμη και θάνατος.

Τα ενδοπαράσιτα διαβιούν στα εσωτερικά όργανα του ζωικού είδους που προσβάλλουν κυρίως στα διάφορα τμήματα του εντέρου αλλά και στο αίμα, στο ήπαρ, στους πνεύμονες κα.

Η μόλυνση του ξενιστή γίνεται με την είσοδο της μολύνουσας μορφής του παρασίτου:

  • από το στόμα, με το γάλα κατά την περίοδο του θηλασμού στα νεογέννητα σκυλάκια και γατάκια, με κατάποση ψύλλων τους οποίους το ζώο προσπαθεί να απομακρύνει από πάνω του, με βρώση ζώων που αποτελούν ενδιάμεσους ξενιστές παρασίτων όπως τα σαλιγκάρια, με κατάποση ακαθαρσιών άλλων ζώων κ.ά
  • από το δέρμα, παθητικά με απομύζηση αίματος από ψύλλους, κουνούπια κ.ά ή ενεργητικά με τη χρησιμοποίηση διατρητικών οργάνων και λυτικών ενζύμων από τα ίδια τα παράσιτα
  • από τους μυκτήρες, παθητικά με την εισπνοή ή ενεργητικά με έρπυση
  • από τα γεννητικά όργανα παθητικά κατά τη σεξουαλική επαφή ή ενεργητικά με έρπυση
  • τα ωάρια του ξενιστή
  • τον πλακούντα κατά την εγκυμοσύνη

Κάποια παράσιτα μπορούν να μεταδοθούν και στον άνθρωπο κυρίως μέσω του περιβάλλοντος και να προκαλέσουν σύνδρομα δερματικών μεταναστευουσών προνυμφών, βλάβες σε εσωτερικά όργανα όπως στο ήπαρ κ.α.

Αυγά των παρασίτων ή ακόμα και τα ίδια τα παράσιτα μπορούν να ανιχνευτούν κυρίως με ειδικές εξετάσεις στα κόπρανα, στα ούρα, το δέρμα καθώς και σε υλικά από το περιβάλλον όπως χώμα, χόρτα και λιμνάζοντα ύδατα.

Πρόληψη ενδοπαράσιτων στο ζώο!

  • Φαρμακευτική προληπτική αγωγή τόσο για τα ενδοπαράσιτα (τουλάχιστον 4 φορές το χρόνο) όσο και τα εξωπαράσιτα (1 φορά το μήνα) σε σκύλους και γάτες.
  • Καλό πλύσιμο των λαχανικών και των φρούτων και σωστό ψήσιμο του κρέατος είτε λευκού είτε κόκκινου που προορίζονται για κατανάλωση τόσο από τα ζώα όσο και από τον άνθρωπο.
  • Αποφυγή πόσης μη ελεγμένου ύδατος.
  • Τήρηση κανόνων υγιεινής και πολύ καλό πλύσιμο χεριών ειδικά μετά από χειρισμούς με κόπρανα ζώων (χωματουργικές εργασίες, καθαρισμός αμμοδόχου κ.ά)
  • Σωστή ενημέρωση ιδιοκτητών οικόσιτων ζώων και μη.
  • Σωστή ενημέρωση των νοσημάτων της περιοχής που ζει ή που πρόκειται να πάει το ζώο.

Ρωτήστε τον κτηνίατρο του ζώου σας! Μην αμελείτε τη φαρμακευτική προληπτική αγωγή τόσο για τα ενδοπαράσιτα όσο και τα εξωπαράσιτα.

Η καλύτερη θεραπεία είναι η σωστή και έγκαιρη πρόληψη!